VENRES 4 DE NOVEMBRO DE 2016 21 horas
AUDITORIO MUNICIPAL DE CANGAS
O CUARTO
ROOM. Irlanda, 2015.
AUDITORIO MUNICIPAL DE CANGAS
O CUARTO
ROOM. Irlanda, 2015.
Globo de ouro mellor actriz.
BAFTA mellor actriz.
Spirit Awards: mellor actriz e mellor guión novel.
Dirección: Lenny Abrahamson.
Guion: Emma Donoghue.
Intérpretes: Brie Larson, Jacob Tremblay, William H. Macy, Joan Allen, Sean Bridgers, Tom McCamus, Megan Park, Wendy Crewson, Amanda Brugel, Kate Drummond, Jack Fulton, Cas Anvar, Chantelle Chung, Joe Pingue, Justin Mader.
Fotografía: Danny Cohen.
Música: Stephen Rennicks.
Duración: 118'
Sinopse:
Para Jack, un neno de cinco anos, o cuarto é o mundo enteiro, o lugar onde naceu, onde come, xoga e aprende coa súa nai. Pola noite, a mamá pono a durmir no armario, por se vén o vello Nick. A habitación é o fogar de Jack, mentres que para a súa nai é o cubículo onde leva sete anos encerrada, secuestrada desde o dezanove anos. Con gran tesón e enxeño, a moza creou nese reducido espazo unha vida para o seu fillo, e o seu amor por el é o único que lle permite soportar o insoportable. Con todo, a curiosidade de Jack vai en aumento, á vez que a desesperación da súa nai, que sabe que o cuarto non poderá conter ambas as cousas por moito máis tempo
A VIDA NON ERA ISTO
Oti Rodríguez Marchante. Publicado en ABC
Durante as primeiras secuencias, o tono de conto infantil non nos deixa albiscar o matiz ourizado de que estamos diante dunha historia estremecedora, aterradora e nunca antes contada
O título alude con excesiva xenerosidade ao espazo no que transcorre gran parte da película, unha habitación diminuta e pechada, na que convive Jack, un neno de cinco anos, coa súa nai. Arranque sinxelo, íntimo, atento a esa coreografía máxica da relación dunha nai co seu fillo ao que lle vai desvelando os segredos do universo. Durante as primeiras secuencias, o tono de conto infantil non nos deixa albiscar o matiz ourizado de que estamos diante dunha historia estremecedora, aterradora e nunca antes contada, e será dun modo progresivo, e entre o xogo, o medo e a fabulación como o espectador detectará os resortes desa trama e as causas de por que están recluídos nesa «habitación-mundo».
O director, Lenny Abrahamson, reflicte ese confinamento desde o punto de vista do pequeno Jack, co que o sórdido da situación está embazado de misterio, fantasía e conto maternal (en certo xeito, o mesmo ungüento de «A vida é bela», de Benigni), e só perturbada polas aparicións do vello Nick.
O segundo gran acerto de «O cuarto» é o modo insólito en que trata ao personaxe do vello Nick, co máis absoluto dos desprezos, desterrando toda a súa parte importantísima na trama á esterqueira: sae da historia coma se alguén tirase da cadea (é evidente que noutra película sen a ambición desta, ocuparía gran parte do tempo, e veríamos o xa visto mil veces). Aquí, tras unha secuencia de ruptura física e emocional, que poderiamos definir como o momento da alfombra máxica dos contos, cambia a paisaxe, cambia o punto de vista e cambia do infantil e sórdido ao adulto e psicolóxico.
Unha vez dixeridas as causas, a película propón tropezarnos cos efectos. De principio a fin, «O cuarto» é un prodixio de matices, de diálogo interior, de encanto e espanto, cunhas magníficas interpretacións (a dela, Brie Larson, o primeiro gran acerto da película) e cunha riqueza que transcende o parabólico e o sentimental.
Guion: Emma Donoghue.
Intérpretes: Brie Larson, Jacob Tremblay, William H. Macy, Joan Allen, Sean Bridgers, Tom McCamus, Megan Park, Wendy Crewson, Amanda Brugel, Kate Drummond, Jack Fulton, Cas Anvar, Chantelle Chung, Joe Pingue, Justin Mader.
Fotografía: Danny Cohen.
Música: Stephen Rennicks.
Duración: 118'
Sinopse:
Para Jack, un neno de cinco anos, o cuarto é o mundo enteiro, o lugar onde naceu, onde come, xoga e aprende coa súa nai. Pola noite, a mamá pono a durmir no armario, por se vén o vello Nick. A habitación é o fogar de Jack, mentres que para a súa nai é o cubículo onde leva sete anos encerrada, secuestrada desde o dezanove anos. Con gran tesón e enxeño, a moza creou nese reducido espazo unha vida para o seu fillo, e o seu amor por el é o único que lle permite soportar o insoportable. Con todo, a curiosidade de Jack vai en aumento, á vez que a desesperación da súa nai, que sabe que o cuarto non poderá conter ambas as cousas por moito máis tempo
A VIDA NON ERA ISTO
Oti Rodríguez Marchante. Publicado en ABC
Durante as primeiras secuencias, o tono de conto infantil non nos deixa albiscar o matiz ourizado de que estamos diante dunha historia estremecedora, aterradora e nunca antes contada
O título alude con excesiva xenerosidade ao espazo no que transcorre gran parte da película, unha habitación diminuta e pechada, na que convive Jack, un neno de cinco anos, coa súa nai. Arranque sinxelo, íntimo, atento a esa coreografía máxica da relación dunha nai co seu fillo ao que lle vai desvelando os segredos do universo. Durante as primeiras secuencias, o tono de conto infantil non nos deixa albiscar o matiz ourizado de que estamos diante dunha historia estremecedora, aterradora e nunca antes contada, e será dun modo progresivo, e entre o xogo, o medo e a fabulación como o espectador detectará os resortes desa trama e as causas de por que están recluídos nesa «habitación-mundo».
O director, Lenny Abrahamson, reflicte ese confinamento desde o punto de vista do pequeno Jack, co que o sórdido da situación está embazado de misterio, fantasía e conto maternal (en certo xeito, o mesmo ungüento de «A vida é bela», de Benigni), e só perturbada polas aparicións do vello Nick.
O segundo gran acerto de «O cuarto» é o modo insólito en que trata ao personaxe do vello Nick, co máis absoluto dos desprezos, desterrando toda a súa parte importantísima na trama á esterqueira: sae da historia coma se alguén tirase da cadea (é evidente que noutra película sen a ambición desta, ocuparía gran parte do tempo, e veríamos o xa visto mil veces). Aquí, tras unha secuencia de ruptura física e emocional, que poderiamos definir como o momento da alfombra máxica dos contos, cambia a paisaxe, cambia o punto de vista e cambia do infantil e sórdido ao adulto e psicolóxico.
Unha vez dixeridas as causas, a película propón tropezarnos cos efectos. De principio a fin, «O cuarto» é un prodixio de matices, de diálogo interior, de encanto e espanto, cunhas magníficas interpretacións (a dela, Brie Larson, o primeiro gran acerto da película) e cunha riqueza que transcende o parabólico e o sentimental.
Comentarios
Publicar un comentario