Ir al contenido principal

Proxección 24 de outubro

DE TAL PAI TAL FILLO
de Hirokazu Kore-eda
(Xapón, 2013)


Guión: Hirokazu Kore-eda.
Intérpretes: Masaharu Fukuyama (Ryota), Machiko Ono (Midorino), Yoko Maki (Yukai), Lily Franky (Yudai), Keita Ninomiya (Keita), Shogen Hwang (Ryusei), Jun Fubuki (Nobuko), Jun Kunimura (Kazushi). 
Fotografía: Mikiya Takimoto. 
Duración: 120 min

SINOPSE

Todo o que Ryota ten ganouno traballando arreo e está convencido de que nada pode estragar a súa vida perfecta. Pero un día recibe unha sorprendente chamada do hospital. O seu fillo Keita de seis anos non é realmente tal, o hospital cometeu un erro e entregoulles o neno equivocado, 
Ryota vese obrigado a tomar a decisión máis importante da súa vida: debe escoller entre o innato e o adquirido. Decatándose da adicación da súa mukller, Midori, con Keita a pesar de recibir a nova de non ser o fillo que pariu, e despois de coñecer a familia que criou con amor ao seu verdadeiro fillo durante seis anos, comeza a preguntarse se foi realmente un pai. 


Obra mestra. ABC 
É unha película que fai sentir e pensar, unha preciosa película. El País 
Produce un impacto desgarrador. Variety 
A película é impecable, chea de humor irónico. The Hollywood reporter 
Retrato tenro e afectuoso da paternidade. IndieWire 
Magnífico e sensible retrato dunha familia.
The Wall Street Journal

COMENTARIOS

Oti Rodríguez. Marchante. ABC
Sempre hai polo menos un día, unha película, que sitúan o Festival de Cannes nese lugar tan alto do cinema ao que non se chega en ningún outro sitio e por ningún outro camiño, e que é exactamente o estado no que te colocaba a película do xaponés Hirokazu Kore-Eda«Like father, like son».
De Kore-Eda dise que mira a vida e aos seus personaxes á altura de Ozu, e talvez por iso resulte confortador e asombroso atoparse nesa fascinante película cun plano de Ozu, cunha avoa e o seu neto vestidos como os personaxes de Ozu, mirados cos ollos de Ozu, pero que xogan xuntos á Wii. Do que fala o director aquí é tan profundo, dramático e tan xeral (non existe un só ser humano no mundo que non note o fío e o nó co que conta), que resulta asombroso que poida ser ao tempo tan lixeiro e até divertido. 

Os actores, xeniais
Sen a menor traza de melodrama, Kore-Eda conta o encontro coa outra parella, co fillo verdadeiro, coa terrible certeza de que para telo hai que entregarlle tamén o seu a eles. 
Kore-Eda enche de sustancia cada imaxe, cada momento, cada actitude. E a película ofrece a mellor versión posible dun feito irreparable baixando a mirada, situándoa a esa media altura que enfoca aos nenos e aos seus pais, tan distintos: as diferenzas entre as familias, de clase, de proxecto de vida, de implicación, son o mollo agridoce que vulnera o dramático, e a vida seria e de adicción ao traballo dun pai choca coa vida festiva e desaliñada do outro, un tendeiro entregado a tempo completo e toleirón á súa prole. Kore-Eda enche de sustancia cada imaxe, cada momento, cada actitude duns e outros, e recolle coa absoluta mestría doutras veces ese mundo infantil no que os sentimentos son, si, un castelo de naipes, pero que ninguén logrará derrubar dunha soa patada. 
Os actores son, de arriba abaixo, xeniais e amasan este conglomerado de sangue, convivencia, sentimentos, tempo compartido, lazos visibles e invisibles e drama salpicado de humor e de humores dun modo tan próximo e envolvente que un sae de alí coa impresión de que acaba de ver unha auténtica obra mestra... Impresión que non se dilúe nas horas seguintes. Haberá que esperar semanas ou anos para ver algún signo respecto diso. 

Víctor Esquirol Molinas. septimo arte.com
Os seis meses que requirirá o proceso de devolución dos respectivos nenos convértense en dúas horas de metraxe nas que sente constantemente o embriagador aroma de, por exemplo, Yasujiro Ozu. Case nada. Os mellores prognósticos cúmprense: o alumno (?) Kore-eda demostra unha vez máis que é o que mellor sabe levar a substitución do mestre. Un legado, palpable tamén noutros autores da mesma nacionalidade (Yôji Yamada, Yojiro Takita...) fai que a suposición se transforme inmediatamente en irrefutable teorema: as películas que mellor abordan o tema da familia (tan peliagudo como apaixonante) saen do país do sol nacente. 
Para concretar máis, nesa mesma nación atopámonos con quen seguramente mellor sabe explotar a súa conexión (ás súas anteriores películas remitímonos) con aqueles que, a pesar de ser parte fundamental en calquera núcleo familiar, normalmente quedan á marxe da consideración artística. Hitchcock sabía o que dicía cando aconsellou aos seus compañeiros de profesión que xamais traballasen nin con nenos, nin con animais, nin con quen podía ser a suma de ambos: Charles Laughton. Os mocosos, sabémolo os que temos que tratar con eles, son unha fonte inesgotable de dores de cabeza. Fan o que queren, se é posible, o contrario ao que se lles di... quizais porque as persoas que tratan de pór en orde o seu caos, esqueceron, hai moito tempo, o que significa/implica ser neno. Excluamos deste inmenso saco a Hirokazu Kore-eda, quen unha vez máis obra o milagre non só de sacar o máximo partido dos seus novos intérpretes, senón ademais de comprender e plasmar todas as dimensións da traumática convivencia entre a infancia e a madurez. O drama -grego- está en que eles pagan as nosas debilidades... o cal, a longo prazo, converte ás adorables astillitas en vulgares paus, pechándose así o ciclo da amnesia. Benditos os cineastas capaces de rompelo. 

Benditos tamén os dotados para usar no seu favor os intrincadísimos engrenaxes cinematográficas. A factura técnica impecable e o inmellorable rendemento de todos os nomes que figuran na ficha artística propician o maior aprecio dun estudo de personaxes concibido para sentar cátedra. Con fluidez, naturalidade e un excelso sentido da posta en escena; cunha conxugación case perfecta do clásico e o moderno, e impulsado por unha firme crenza na bondade humana, Kore-eda vai desenmarañando un nó no que conflúen o choque de clases, o xeracional e o que enfronta á tradición cos aires de renovación nun país que historicamente fixo do hermetismo e o inmobilismo dous dos seus sinais de identidade. A complexidade da proposta é tratada e respectada con tanta intelixencia e rigor que todo no seu desenvolvemento parece sencillísimo; sen dúbida accesible. Disfrutable a moreas, tanto no drama como na comedia, configurando estas dúas facetas sobre as que bascula a narración un terreo ideal para atopar, despois do desgarrador, a tenrura, a felicidade e o amor máis absolutos e sinceros. Como nas mellores familias. Unha delicia.

Comentarios