Deixámosvos a crítica que publicou en Sermos Galiza Andrés Castro.
CRÍTICA
Terceira incursión de Jeff Nichols tras o drama psicolóxico multi-premiado e aclamado pola crítica “Take Shelter” (2011) e a opera prima non estreada “Shotgun Stories” (2007). Ambas co seu actor fetiche Michael Shannon de protagonista. En “Mud” tamén aparece, pero nun papel secundario deixando o papel principal a un esforzado Matthew McConaghey que trata de demostrar as súas dotes de actor. O intento está ben pero por algunha razón non nos acabamos de crer moito a personaxe que interpreta: un prófugo cun dente roto e cigarro en riste. Aínda que o intenta, a súa interpretación achégase máis a un aceno descomposto que a unha actuación propiamente dita. O propio Shannon, para os dous minutos que aparece, dálle mil voltas; por non amentar ao mítico Sam Shepard que se come cada escena só coa súa presenza. Para completar o grupo de actores tamén figura Reese Witherspoon nun papel secundario, pero ao mesmo nivel de McConaughey. Os rapaces protagonistas son unha sorte de Tom Sawyer e Huckelberry Finn das beiras do Mississippi con reminiscencias dos cativos de “A Costa dos Mosquitos” (1986, Peter Weir) e “Conta comigo” (1986, Rob Reiner). Están ben e son do máis destacado da película; porén, están un pouco desaproveitados.
Cámara non intrusiva
Como acertos tamén temos unha impecable fotografía a cargo de Adam Stone, habitual até o de agora desde os comezos de Nichols. Capta á perfección o ambiente sureño pero patina nas escenas nocturnas cos recorridos, e pouco realistas, focos de luz. Iso si, a maioría do tempo a cámara non é intrusiva, senón un mero acompañamento da acción coma observador. Nichols opta novamente por una dirección de ton pausado e narración serena onde importa máis o que non se di que o que se di pero, a diferenza dos seus filmes predecesores, deshonra este bo facer e fai unha concesión ao gran público volvéndose explicativo de máis a medida que avanza a historia.
Metáfora do río como vida que se materializa nun final excelente que nos fará pensar aínda que é tan sutil e tan pagado de si mesmo que non chega a callar todo o que podería facelo. Factura impecable e indubidable talento nunha historia que gustará aos que busquen algo orixinal, pero defraudará un pouco os que esperaban algo máis tras a agradable sorpresa do ano pasado que foi “Take Shelter”. En calquera caso, trátase dunha inmellorable opción para escapar dunha carteleira enchida de películas comerciais.
CRÍTICA
Terceira incursión de Jeff Nichols tras o drama psicolóxico multi-premiado e aclamado pola crítica “Take Shelter” (2011) e a opera prima non estreada “Shotgun Stories” (2007). Ambas co seu actor fetiche Michael Shannon de protagonista. En “Mud” tamén aparece, pero nun papel secundario deixando o papel principal a un esforzado Matthew McConaghey que trata de demostrar as súas dotes de actor. O intento está ben pero por algunha razón non nos acabamos de crer moito a personaxe que interpreta: un prófugo cun dente roto e cigarro en riste. Aínda que o intenta, a súa interpretación achégase máis a un aceno descomposto que a unha actuación propiamente dita. O propio Shannon, para os dous minutos que aparece, dálle mil voltas; por non amentar ao mítico Sam Shepard que se come cada escena só coa súa presenza. Para completar o grupo de actores tamén figura Reese Witherspoon nun papel secundario, pero ao mesmo nivel de McConaughey. Os rapaces protagonistas son unha sorte de Tom Sawyer e Huckelberry Finn das beiras do Mississippi con reminiscencias dos cativos de “A Costa dos Mosquitos” (1986, Peter Weir) e “Conta comigo” (1986, Rob Reiner). Están ben e son do máis destacado da película; porén, están un pouco desaproveitados.
Cámara non intrusiva
Como acertos tamén temos unha impecable fotografía a cargo de Adam Stone, habitual até o de agora desde os comezos de Nichols. Capta á perfección o ambiente sureño pero patina nas escenas nocturnas cos recorridos, e pouco realistas, focos de luz. Iso si, a maioría do tempo a cámara non é intrusiva, senón un mero acompañamento da acción coma observador. Nichols opta novamente por una dirección de ton pausado e narración serena onde importa máis o que non se di que o que se di pero, a diferenza dos seus filmes predecesores, deshonra este bo facer e fai unha concesión ao gran público volvéndose explicativo de máis a medida que avanza a historia.
Metáfora do río como vida que se materializa nun final excelente que nos fará pensarA trama desenrólase entre varios xéneros: é un drama con toques románticos, de cine negro, reminiscencias do xénero de aventuras, e mesmo cunha pincelada de western. Afonda nos amores obsesivos e destrutivos, aínda que desde un punto de vista un tanto misóxino, a amizade e o espertar adulto dun adolescente que se dá nos fouciños coa realidade máis cruenta. Uns pais que se separan, os primeiros desenganos ou o cambio dunha mentalidade inocente a unha máis adulta. A personaxe de Mud tamén ten que espertar da súa fantasía persoal de neno adulto con pistola e camisa da sorte, para aceptar a cruenta realidade aínda que lle pese.
Metáfora do río como vida que se materializa nun final excelente que nos fará pensar aínda que é tan sutil e tan pagado de si mesmo que non chega a callar todo o que podería facelo. Factura impecable e indubidable talento nunha historia que gustará aos que busquen algo orixinal, pero defraudará un pouco os que esperaban algo máis tras a agradable sorpresa do ano pasado que foi “Take Shelter”. En calquera caso, trátase dunha inmellorable opción para escapar dunha carteleira enchida de películas comerciais.
Comentarios
Publicar un comentario