Ir al contenido principal

Proxección do 7 de decembro

UN DEUS SALVAXE
(Carnage)

Francia, Alemaña, Polonia e España, 2011
LEÓN DE PRATA FESTIVAL VENECIA



 
V.O.S.E.
Dirección: Roman Polanski.
Intérpretes: Jodie Foster (Penelope Longstreet), Kate Winslet (Nancy Cowan), Christoph Waltz (Alan Cowan), John C. Reilly (Michael Longstreet), Elvis Polanski (Zachary), Eliot Berger (Ethan).
Guión: Roman Polanski e Yasmina Reza; basado na obra teatral homónima de Yasmina Reza.
Fotografía: Pawel Edelman.
Montaxe: Hervé de Luze.
Música: Alexandre Desplat.
Duración: 79 min.

SINOPSE


Unha simple pelexa nun parque entre dous rapaces que, aparentemente, podía ter quedado nunha serie de golpes sen importancia, ten trazas de adquirir maior trascendencia. Esa mesma noite, o que parece unha simple formalidade entre adultos, os pais de ambos os dous, para cerrar o asunto, vaise converter no escenario encarnozado de desputas, nas que saen a relucir todos os prexuízos sociais e as súas contradicións burguesas.
 

Que di a crítica?

ISTO FOI O QUE DISO EL PAÍS
Polanski fai modélico cinema adaptando teatro
Carlos Boyero


Aínda que o talento visual e narrativo dese individuo turbio e extraordinario director de cinema chamado Roman Polanski se adapte a todo tipo de historias, aos espazos abertos e aos espazos pechados, resulta transparente que lle gustan os retos. Por exemplo: que o seu cámara sexa capaz de estremecer ao espectador movéndose exclusivamente a través dunha casa. Fíxoo describindo a esquizofrenia dunha muller na claustrofóbica Repulsión. No quimérico inquilino e na semente do diaño había algunha secuencia que se desenvolvía nas rúas de París e de Nova York, pero o que se mantén na memoria do aterrado espectador é unha casa na que as pantasmas acurralan ao seu inquilino e o sinistro edificio Dakota no que a enganada Rosemary sufría a súa pavoroso embarazo do mal. A heterodoxia de Polanski tampouco desdeñou nunca a adaptación do teatro ao cinema. Fíxoo en Macbeth. Tamén na morte e a doncela, utilizando unha mansión solitaria no campo para describir o temible reencontro entre unha muller traumada e o seu antigo e agora reciclado verdugo, co médico que a violou e torturó anos atrás nun cárcere clandestino.

En Carnage, Polanski repite os seus vellos experimentos e transforma en cinema a obra teatral de Yasmina Reza. Debido á miña enfermiza desidia a pisar os teatros, descoñezo o modelo orixinal (en España titularana Un deus salvaxe, idéntico enunciado que cando se representou nos escenarios) polo que non podo opinar sobre a fidelidade ao texto orixinal ou os cambios que introducise Polanski, pero o que si podo constatar é que volveu a realizar un cinema admirable, tragicómico, cunha linguaxe, unha axilidade, un sentido do ritmo e da atmosfera de primeira clase. A única secuencia rodada en exteriores ocorre ao principio e ao final da película, acompañando aos títulos de crédito. Nese arranque vemos nun parque a un crío que despois de discutir con outro lle sacode un bastonazo, presumiblemente demoledor, na cara. A partir de aí a cámara encérrase na casa dos pais do agredido para describir a visita que lle fan a estes os pais do agresor, tentando civilizadamente aclarar as razóns desa violencia, pedir perdón e reparar no posible o dano.

O problema, como no anxo exterminador, é que un fenómeno estraño impide aos invitados largarse definitivamente desa casa por moito que se despidan efusivamente e abran a porta do ascensor. Esa surrealista inmobilidade sérvelle a Yasmina Reza e a Polanski para quitarlle as máscaras aos personaxes, para que se emborrachen e vomiten as súas miserias, para unha hilarante galería de equívocos, encontróns verbais e gags tan divertidos como patéticos. Tamén se rodea dos mellores intérpretes para retratar a catarse e o desmoronamento desa xente rinchona e tan preocupada pola súa imaxe. Dispón das sempre apaixonantes actrices Jodie Foster e Kate Winslet, e de dous actores falsamente secundarios e dotados de tantos rexistros que logran ser cribles en calquera personaxe que interpreten como son Christoph Waltz e John C. Reilly. Ao existir un bo guion, solistas virtuosos e un maxistral director de orquestra, nada pode fallar na festa. Un deus salvaxe é brillante e malévola, fai sorrir e rir, nunca é previsible, vela e escóitala con deleite, alégraseche a expresión ao lembrala.

A destreza de Roman Polanski para xogar coas limitacións escénicas do teatro dotándoas dunha identidade, dunha dinámica estritamente cinematográfica quedaron ben patentes enLa morte e a doncela, que tamén rebotaba entre catro paredes ao redor dun minúsculo dramatis personae. Pero Polanski é un xenio da precisión e do detalle, por iso sería inxusto e simplista despacharUn deus salvajeadjudicando o cento por cento dos méritos ao texto orixinal de Yasmina Reza e ao demoledor cuarteto actoral que lanza ao aire os seus viperinos diálogos.
 

Comentarios