Proxección do 9 de novembro

MILAGRO

KISEKI

Dirección e guión: Hirokazu Kore-eda.
Intérpretes: Koki Maeda (Koichi Osako), Ohshirô Maeda (Ryunosuke), Meniño Ohtsuka (Nozomi), Joe Odagiri (Kenji), Kirin Kiki (Hideko), Isao Hashizume (Shukichi), Yui Natsukawa (Kyoto), Masami Nagasawa (Srta. Sachi), Yoshio Harada (Wataru), Hiroshi Abe (Sr. Mamoru).
Fotografía: Yutaka Yamazaki.
Montaxe: Hirokazu Kore-eda.
Música: Quruli.
Duración: 126 min.

SINOPSE

 A historia de Kiseki xira ao redor da vida de dous nenos, fillos dunha parella nova divorciada. O máis vello dos irmáns, Koichi, vive coa súa nai e os seus avós en Fukuoka mentres que o pequeno, Ryunosuke, quedou co seu pai en Kagoshima. Pasaron seis meses separados e Koichi só pensa en que os seus pais se reconcilien, en que a familia volva estar unida. Nada parece indicar que tal cousa poida chegar a producirse, os adultos non parecen botarse de menos, mesmo Ryunosuke o ve complicado, pero el non perde a esperanza. 

Un día Koichi oe un rumor relacionado coa apertura dunha liña de tren que une as dúas cidades; no colexio fálase de que se un se pon diante do punto exacto onde ambos os trens se cruzan, e expresa un desexo, este cúmprese. Inxenuamente o mozo cre atopar a súa oportunidade, así que, coa axuda do seu irmán e os amigos de ambos (que teñen en mente os seus propios desexos), comeza a trazar un plan perfecto. Deben reunir diñeiro, buscar boas escusas para esquivar aos maiores, preparar todo o que poidan necesitar durante a viaxe e chegar a tempo para presenciar o momento preciso que poida facer realidade o milagre.

Kiseki é a película dun director máis que nunca namorado da idea da infancia como terreo de exploración e aprendizaxe sentimental, como experiencia que habita nos refuxios que un neno atopa no amor secreto por unha bibliotecaria ou na complicidade dun avó que lle axuda a incumprir as normas. Pero tamén é a obra dun Kore-eda máis entusiasta que nunca fronte a esa resignada derrota ante o tempo, na que a ollada optimista deses nenos que deciden a súa propia aventura sempre se superpón a calquera decepción -aínda que, nalgún caso, esta sexa irreparable-. 

É, en esencia, a viaxe emocional que emprendía Kikujiro cun extravagante Kitano en “O verán de Kikujiro” (Takeshi Kitano, 2000), pero cos adultos despexados do cadro.

(Jordi Revert)

A película discorre cunha cadencia repousada, acorde co fluír sereno do estilo de vida das vilas que serven como espazo natural para o filme. Conta ademais cun ton humorístico que parece desprenderse de forma espontánea a través dos nenos, especialmente do benxamín dos Maeda (os protagonistas son irmáns na vida real), cheo de carisma interpretativo. Aínda que os adultos queden en segundo termo, tamén terán a súa medida. Non son meros comparsas nin elementos ornamentais senón que serven de perfecto marco ben definido, para que Kore-eda poida perfilar con precisión o universo da infancia. Un espazo para o segredo, alleo ao mundo dos adultos, onde eles van construíndo a súa propia personalidade.

(Manu Argüelles. Cinedivergente.com)

 

Entrevista con Hirokazu Kore-Eda