MUD
EE.UU. 2012
Dirección e guión: Jeff Nichols.
Intérpretes: Matthew McConaughey
(Mud), Reese
Witherspoon (Juniper), Sarah Paulson
(Mary Lee), Tye
Sheridan (Ellis), Michael Shannon
(Galen), Sam Shepard(Tom), Jacob Lofland (Neckbone).
Fotografía: Adam Stone.
Montaxe: Julie Monroe.
Música: David Wingo.
Duración: 130 min.
SIPNOSE
Ellis e Neckbone, de
14 anos, atópanse cun home refuxiado
nunha illa no medio do
Misisipi. Trátase de Mud: cun dente
menos, unha serpe tatuada no
brazo, unha pistola e unha
camisa que lle dá sorte. Mud é tamén
un home que cre no
amor, algo no que Ellis necesita crer
desesperadamente para
tentar esquecer as tensións diarias entre os
seus pais. Mud pide
axuda aos dous adolescentes para reparar un
barco que lle
permitirá abandonar a illa. Con todo, para os
raparigos resulta
difícil discernir o verdadeiro do falso nas
palabras de Mud.
Matou realmente un home? Perségueo a xustiza, os
cazarrecompensas? E doutra banda, quen é a moza misteriosa
que
acaba de desembarcar na súa viliña de Arkansas?
Dentro dun fascinante subxénero tan especificamente americano, o sureño gótico -que deu obras mestras como Foise co vento (1939), A noite do cazador (1955), De súpeto, o último verán (1959), A noite da iguana (1964) ou máis recentemente, O mozo do xornal ou Django encadeado- a película recrea os personaxes ao xeito de Tom Sawyer e Huckleberry Finn. Pero o autor engade, para redondear a súa historia nada orixinal (pero contada maxistralmente) e convertela nunha xoia, o paso da adolescencia á madurez, e unha xustificación (o máis interesante e válido da película): o único que merece a pena é o amor ou, polo menos, a súa procura.
Carlos Boyero (El País):
Nichols describe admirablemente a fascinación destes rapaces cara ao perigo descoñecido, eses camiños iniciáticos nos que a confusión vai acompañada de valentía, nos que os desenganos e as ilusións se viven con intensidade nas súas luces e nas súas sombras. A súa cámara móvese coa sinxela
complexidade dos clásicos, os actores, novos e vellos, transmiten matices e autenticidade, todo respira nesta preciosa película. E o público ovacionouna. Está na tradición do mellor cine americano.
Nichols describe admirablemente a fascinación destes rapaces cara ao perigo descoñecido, eses camiños iniciáticos nos que a confusión vai acompañada de valentía, nos que os desenganos e as ilusións se viven con intensidade nas súas luces e nas súas sombras. A súa cámara móvese coa sinxela
complexidade dos clásicos, os actores, novos e vellos, transmiten matices e autenticidade, todo respira nesta preciosa película. E o público ovacionouna. Está na tradición do mellor cine americano.
Comentarios
Publicar un comentario